Voorbereiden op een dagje uit
Cadeaus hoeven niet altijd in cadeaupapier te zitten. Sterker nog, we proberen onze dochter steeds meer mee te geven dat herinneringen uiteindelijk waardevoller zijn dan spullen. Niet in de laatste plaats omdat ons huis inmiddels half dichtgroeit met speelgoed waar nauwelijks naar wordt omgekeken. Toen haar vriendje laatst zijn kinderfeestje vierde wilde ze hem dan ook graag een ervaring cadeau doen, een dagje uit. Iets wat wij alleen maar kunnen aanmoedigen.
Aankomend weekend is het zover. De dreumes blijft een dagje bij oma, en wij trekken er met z’n vieren op uit. Een dagje weg. Gezellig. Toch?
Nou, ja. Voor veel mensen is dat inderdaad de normaalste zaak van de wereld. Maar voor mij is het een ander verhaal. Als ik naar de Efteling ga op een rustige dag, weet ik precies wat me te wachten staat. Waar de wc’s zijn, wat en waar ik kan eten en waar alle attracties zijn. Structuur en voorspelbaarheid. Maar dit keer gaan we naar een nieuw, onbekend park. En mijn hoofd draait alvast overuren: Wat is er te eten en waar? Waar zijn de wc’s? Kun je makkelijk parkeren of is het zo’n onoverzichtelijke bedoeling met paaltjes en chaos?
Ik zou willen dat ik het naast me neer kon leggen. Maar met mijn prikkelgevoelige brein werkt dat gewoon anders. En datzelfde geldt voor Kate. Drukte, chaos en onverwachte veranderingen slokken haar (en mij) compleet op. Maar met een strak plan werken we óók niet, want als dat plan in duigen valt heb je de poppen aan het dansen. Dus hoe pakken we het dan wél aan?
Rustmomenten. Vertragen. En loslaten.
Waar ik normaal als een denderende trein door zo’n dag heen race want: FOMO en let’s make the most of it gaan we het nu anders doen. We kiezen allemaal één ding dat we sowieso willen doen. Als dat lukt, is het al helemaal prima.
Tussendoor laten we het los. Willen de kinderen in een speeltuin spelen? Normaal zou ik zeggen: nee joh, speeltuinen hebben we thuis ook. Maar nu denk ik: prima, dan kunnen wij even zitten. Wordt het me te veel? Dan trek ik me even terug en stuur ik mijn man even een minuut of 20 alleen met de kinderen op pad. Normaal zou ik dat nooit doen, want we zijn toch samen een dagje uit? Maar als een korte pauze van elkaar ervoor zorgt dat ik niet als een overprikkelde draak rondloop dan is dat ook heel wat waard.
Ik wil een dag waarin het draait om samen zijn. Niet om het maximale uit het entreekaartje halen. Geen dag waarop ik mezelf voorbijloop maar eentje waarop ik ruimte laat voor rust en vertraging.
Misschien herken jij je hierin. Misschien zie je ook op tegen dagjes uit, terwijl je eigenlijk gewoon hoopt op verbinding en plezier. Heb jij ook zo je eigen strategieën of struggles als het gaat om dagjes uit met je gezin? Laat het me weten in de reacties of via Instagram. Ik vind het altijd fijn om herkenning te vinden (en te geven).
