Niet voor niets is april C-section awareness month

Ik weet het nog goed, ik had bij mijn zwangerschap van Kate totaal geen angst voor de bevalling. Ze moest er toch uit en het komt zoals het komt dacht ik dan, de verloskundige was verbaasd over de rust die ik ervaarde. Een beetje een zure appel was het dus wel toen ik nu bijna 6 jaar geleden beviel, na 33 uur ploeteren, van onze prachtige dochter door middel van een spoedkeizersnede. Ik had het gevoel te falen, waarom kon ik niet natuurlijk bevallen? Later realiseerde ik me dat het niets te maken had met falen, het was de situatie, ons meisje lag verkeerd en kon er niet uit. Ik had alles gegeven, eerst uren lang mijn eigen weeën storm en toen die afzwakte kreeg ik weeën opwekkers op standje maximaal, een uur persen maar het mocht allemaal niet baten. Pas weken na de bevalling hoorde ik dat Kate een sterrenkijkertje was en dat het in de positie waarin ze lag, simpelweg onmogelijk voor haar was om vaginaal geboren te worden. Hoe heeft niemand het gezien? Er was tijdens de bevalling,17 uur voor de keizersnede, nog een echo gemaakt; er hebben ontelbaar veel gynaecologen elk uur gevoeld hoe het ging met de ontsluiting en niemand heeft opgemerkt dat mijn meisje verkeerd lag? Daarnaast ging de keizersnede ook niet goed, er scheurde iets, ik verloor veel bloed en raakte in shock waardoor ik haar niet meer bij me kon houden maar ze in de couveuse werd gelegd. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik in de eerste 2 jaar van het moederschap absoluut geen tweede kind meer wilde, ik peinsde er niet over om ooit nog een keer te bevallen.

Inmiddels is alles anders en ben ik bijna 36 weken zwanger van ons tweede kindje. Van te voren besloot ik al, er komt alleen nog een kind met een geplande keizersnede. Toen ik eenmaal zwanger was kwamen de twijfels, moest ik het toch niet nog eens proberen? De verloskundige gaf aan dat ze het niet snel adviseren maar dat ze gezien mijn vorige bevalling aanraadde om voor een geplande keizersnede te gaan. Uiteindelijk deed het er niet zoveel toe want met 20 weken zwangerschap bleek mijn placenta voor de baarmoedermond te liggen. Echter verplaatste mijn placenta en kwam met 31 weken zwangerschap een natuurlijke bevalling toch weer ter sprake bij de gynaecoloog, ik bleef bij mijn keuze voor een geplande keizersnede met als kleine kanttekening dat als de bevalling al eerder spontaan opgang zou komen en ik het ziekenhuis al met 6/7 cm ontsluiting binnen kom, ik het vermoedelijk toch natuurlijk wil proberen maar dat er nooit in die richting gepusht mag worden, het moet ten alle tijden mijn keuze blijven, zonder discussies. Echter lijkt dit kleine jongetje daar ook helemaal geen zin in te hebben en ligt hij vooralsnog in stuit. Mijn lichaam, de baby en ik lijken een soort van stille overeenkomst te hebben dat dit zonder twijfel een keizersnede moet worden.

Hoewel ik achter mijn keuze sta maken de opmerkingen van anderen dat ik soms het gevoel heb dat mijn keuze de makkelijke weg is, of in ieder geval dat anderen dat zo zien. Een gynaecoloog in opleiding zei tijdens een afspraak voor mijn placenta praevia doodleuk “oh, maar voor ons staat nog helemaal niet vast dat je met een keizersnede bevalt” toen ik aangaf, ongeacht de positie van de placenta, met een keizersnede te willen bevallen en dat ik dit ook al uitgebreid had besproken met mijn verloskundige kwam ik bij haar niet verder dan “dat moeten we dan rond de 32 weken zwangerschap nog maar eens bespreken”. Maar ook iemand die vroeg of dat dan moet, het bevallen door middel van een keizersnede, wat maakt het uit? Ja, als de baby niet draait dan moet ik met een keizersnede bevallen. Maar ook als hij wel draait is het mijn keuze om door middel van een geplande keizersnede te bevallen. En wat dan nog? Wat is er mis mee om deze keer voor rust te kiezen en niet bang te hoeven zijn voor eenzelfde verloop als bij mijn eerste bevalling? Volgens mij helemaal niets. Een keizersnede is nooit falen, gepland of ongepland en het is niet de makkelijkste weg. Hoewel toegeven, zo’n bevaldatum in de agenda heeft zo zijn praktische kanten dus een beetje makkelijk is het misschien op sommige gebieden toch ook weer wel.

Hoe is jouw bevalling verlopen en ben jij wel eens tegen vooroordelen aangelopen met betrekking tot zwangerschap en/of bevalling? Laat het me weten in de comments!

Disclaimer: Deze blog is in april 2024 geschreven en geplaatst op Mamaplaats