Ik ben niet moeilijk

Er was een tijd dat ik dacht dat ik moeilijk was. Dat ik het probleem was.
Te gevoelig. Te intens. Te snel overprikkeld.

Ik kan huilen om een blik. Stilvallen van een opmerking. Uren malen over een gevoel dat ik zelf niet eens goed kan uitleggen. Het kost me bakken met energie om “gewoon mee te doen”. Om sociaal te zijn.

Maar ik ben wel gaan inzien dat het niet ligt aan ‘moeilijk zijn’.
Ik voel gewoon meer.

Geluiden komen harder binnen. Spanningen in een ruimte pik ik meteen op. Een goed gesprek kan me dagen voeden. Een ruzie dagen uitputten. Als ik heel even blijdschap kan voelen, voel ik dat in elke vezel. Maar als ik geraakt word, voel ik dat ook in elke vezel.

Voor mij is de wereld nooit neutraal.
Altijd nét iets feller, iets voller, iets rauwer, en bijna altijd zwart of wit.

En dat is geen zwakte. Dat is mijn kracht. Ik moet alleen nog leren hoe ik het ook echt tot mijn kracht maak.

Ik hoef niet te veranderen in iemand die makkelijker is. Ik mag wel leren om zachter te zijn voor mezelf. Milder in hoe ik die intensiteit draag. En ik mag mijn leven zo inrichten dat het klopt bij hoe ik de wereld beleef. Niet omdat ik alles wil dempen, maar omdat ik ruimte wil maken voor wat er echt toe doet.

Misschien herken jij je hierin. Misschien heb jij ook jarenlang gedacht dat jij het probleem was, dat jij te lastig, te snel geraakt en te veel was. Deel het gerust met in de reacties.