Tussen twee tegenpolen in – project droomhuis
Al zolang ik me kan herinneren heb ik een soort van FOMO, fear of missing out. Ik wil alles in het groots en volop, maar eigenlijk is dat juist niet wat ik nodig heb en verlang. Zo ook in de zoektocht naar ons droomhuis. Ik neem je mee in mijn hersenspinsels rondom onze zoektocht naar een nieuwe woning.
Ik droomde lang van een huis in het centrum. Het lijkt me heerlijk om de deur uit te stappen en alles wat je nodig hebt om je heen te hebben. Vanuit het raam naar de mensen te kunnen kijken en om spontaan ergens te kunnen lunchen zonder eerst te moeten reizen.
De werkelijkheid? Ik zou helemaal kriegel worden van alle geluiden van de markt, evenementen tot laat in de avond zoals de kermis en jongeren die na het uitgaan voorbijkomen. Spontaan lunchen komt niet in mijn woordenboek voor, ik kan tig redenen bedenken waarom dat niet gaat. Variërend van ik heb nog iets in huis dat op moet tot ik weet niet of er wel iets op de menukaart staat wat ik lekker vind. En eens in de zoveel tijd winkelen in het centrum vind ik fijn, maar wel op een rustige doordeweekse ochtend en niet te vaak.
Maar dan denk ik weer, soms zijn er echt hele leuke evenementen maar dat is gewoon te veel. Nu zeggen we dan: we gaan direct wanneer het begint en dan gaan we als het druk wordt naar huis. Maar vaak mis je dan toch dingen. Hoe fijn is het dan als je in het centrum woont en tussendoor even naar huis kan om aan de drukte te ontsnappen en later nog even terug kan gaan. Desondanks is de conclusie is toch wel een beetje dat het misschien niet de meest voordehand liggende keuze is, zo’n huis in het centrum.
Als ik dan denk aan een afgelegen huis, bij voorkeur een boerderij met een stukje grond word ik daar ook heel blij van. Geen buren die tot laat in de avond buiten in de tuin zitten te schreeuwen, geen voorbijrazend verkeer, geen omgevingsgeluid. Het lijkt me heerlijk om een plek te hebben waar je echt tot rust kan komen, echt kan ontprikkelen. Een rustige basis voor ons gezin. Maar tegelijkertijd denk ik dan weer, het is voor de kinderen toch ook wel heel fijn om in een bebouwde omgeving te wonen waar ze vriendjes en vriendinnetjes hebben om mee te kunnen spelen.
En dan is het ook nog eens zo dat ik totaal niet weet waar ik wil wonen, opgegroeid als echt stadsmeisje lonkt de randstad nog steeds en ook het strand zou ik toch wel heel graag weer iets dichter in de buurt willen hebben. Al zou ik niet meer in een grote massale stad willen wonen als Den Haag. Maar hier in de achterhoek is het ook prima, zeker als we rustig willen wonen.
Je snapt, als je mijn favorietenlijst op Funda opent dan denk je: ze is helemaal gek, hoe kan je nou zo niet weten wat je wil? Ik ben in alles in het leven zoekende en daar is onze woningjacht geen uitzondering op. Is dat erg? Misschien niet, misschien is die wijde blik juist wel helpend en uiteindelijk zullen we precies daar landen waar we thuishoren.
Hoe zit dat bij jou? Woon je precies daar waar je wil zijn, of heb je nog andere woondromen? Deel het gerust!
