Een brief aan de jeugdconsulent
Hoi, ken je me nog? Ik ben die moeder waar je hoofdpijn van kreeg. Die moeder waarbij je direct de conclusie trok dat haar depressie en PTSS zorgen voor een disfunctioneel gezin. Waarbij je niet het kind zag maar alleen wat je wilde zien.
Ik weet niet of je zelf moeder bent? Heb je enig idee hoeveel pijn het doet om je dochter te troosten na een heftige meltdown? Als ze snikt: “Help me, mama, alsjeblieft” en jij alleen maar huilend kunt fluisteren: “Ik probeer het meisje, maar ik weet niet hoe”.
Weet je hoeveel pijn het doet om weggezet te worden als een schadelijke factor voor je kind, terwijl je keihard aan jezelf werkt? Ik had al zo weinig vertrouwen in mijn moederen, en jij? Jij gaf me de genadeklap, jij gaf de de laatste trap waardoor ik nog verder wegzakte in mijn depressie. Je had gelijk, hoe kon iemand als ik ooit een goede moeder zijn? Je versterkte het gevoel waarmee ik elke dag al wakker werd, het gevoel dat ze beter af is zonder mij. Zonder goede psycholoog, was jij mijn ondergang geweest.
Je vertelde hoe we het gingen doen, we hadden namelijk geen keuze. Het was een take it or leave it deal. Ik was het er niet mee eens maar ik ging erin mee, alles in de hoop om ooit de juiste hulp te krijgen voor ons meisje. Dus begonnen we met oudertherapie, waarin we zouden leren hoe we onze dochter moesten opvoeden. Een therapie die volledig op ons gericht was, zonder de wortel van het probleem te kennen of te wíllen kennen.
Ondertussen beschadigde onze dochter zichzelf steeds meer. Het ontwaakte de leeuwin in mij, wie was jij om te mogen beslissen over het lot van mijn dochter? Wie was jij om te bepalen dat er geen kind factoren speelde en ík het probleem was? Je had een bord voor je kop zo groot als een Times Square Billboard. Je bleef maar vasthouden aan je eigen ideeën en negeerde me gewoon keihard toen ik je liet weten dat het steeds slechter met mijn dochter ging en benoemde dat ze zichzelf tot bloedens aan toe open krabde. Je reageerde niet op mijn verzoek om, zoals afgesproken bij verslechtering, de stap naar de GGZ te zetten.
Pas toen ik dreigde een klacht neer te leggen wegens wanbeleid en het berokkenen van schade bij een kind, toen kon het ineens wel. Toen kregen we die doorverwijzing die zo nodig was. Later begreep ik ineens waarom de deuren ineens wél opengingen.
Je zwaaide namelijk niet lang daarna af als onze consulent, je had een baan in een hogere functie gekregen binnen het jeugdteam. Ik kwam daar laatst nog een artikel over tegen waarin je zei: “Ik ben trots op het werk dat we doen en op de impact die we hebben. Het is bijzonder om samen met mijn collega’s een bijdrage te leveren aan het welzijn van kinderen en gezinnen in onze gemeente. Voor mij is het duidelijk: werken in de jeugdzorg is niet alleen een baan, maar ook een kans om verbinding te maken en écht iets voor anderen te betekenen.” Het maakte me misselijk en boos. Je hebt ons alleen doorverwezen omdat mijn klacht een streep door jouw promotie zou kunnen zetten.
In tegenstelling tot wat je beweert is het werken in de jeugdzorg voor jou wel degelijk alleen maar een baan. Waarom heb je gekozen voor een baan waarbij een open blik zó belangrijk is? Een baan waarin je kinderen hoort te helpen, niet beschadigen.
Ik heb spijt als haren op mijn hoofd dat ik ondanks de doorverwijzing niet alsnog een klacht heb neergelegd bij de gemeente. Want nu, nu maak ik me zorgen. Zorgen over het feit dat jij nu nóg meer macht hebt. Dat jij nu nóg meer te zeggen hebt over het lot van kinderen in onze gemeente.
Ik hoop oprecht dat je iets geleerd hebt van onze casus. Dat je begrijpt dat je werkt met kwetsbare gezinnen. En dat je in ons geval mijn dochter té lang de juiste hulp hebt onthouden. En mij heb je met je aannames bijna de afgrond ingestort. Jouw ego hoort nooit boven een ander mens te staan. Vergeet nooit: zonder gezinnen zoals wij had jij geen werk. Be humble, be kind.
Wat zou jouw ervaringen met jeugdconsulenten/jeugdteam vanuit de gemeente? Deel het gerust in de reacties.
